ﮐﻞ ﺧﺎﺏ ﮈﭨﮭﻢ ﺟﻮ ﻣﺮ ﮔﯿﺎ ﮨﺎﮞ

ﮐﻞ ﺧﺎﺏ ﮈﭨﮭﻢ ﺟﻮ ﻣﺮ ﮔﯿﺎ ﮨﺎﮞ ، ﺟﮓ ﺳﻮﮒ ﻣﻨﯿﻨﺪﺍﺭﮦ ﮔﺌﮯ
ﮐﻮﺋﯽ ﺗﯿﺎﺭ ﻣﯿﮉﮮ ﺟﻨﺎﺯﮮ ﺩﺍ، ﺍﻋﻼﻥ ﮐﺮﯾﻨﺪﺍ ﺭﮦ ﮔﺌﮯ
ﭼﻦ ﺁﺭﻭﮞ ﻭﯾﺎﺭﻭﮞ ﭨُﺮ ﺗﺎﮞ ﭘﺌﮯ، ﺍﻭ ﻗﺪﻡ ﮔِﮭﻠﯿﻨﺪﺍ ﺭﮦﮔﺌﮯ
ﮔﺌﮯ ﻏﯿﺮ ﺟﻨﺎﺯﮦ ﭼﺎ ﺷﺎﮐﺮ، ﺍﻭﺭ ﭘﯿﺮ ﺩﮬﻮﻭﯾﻨﺪﺍ ﺭﮦﮔﺌﮯ

اعتبار نہ کر انہاں سوہنڑیاں تے

اعتبار نہ کر انہاں سوہنڑیاں تے، اج کجھ ہوندن کل کجھ ہوندن 

 منہ زور مزاج دے مالک ھِن، گھڑی کجھ ہوندن پل کجھ ہوندن

 اِنہاں حسن دیاں بھریاں بوتلاں دے، تل کجھ ہوندن گل کجھ ہوندن 

  ھِن  شاکر مِثل کریہاں  دے، پُھل  کجھ  ہوندن پَھل  کجھ  ہوندن 

         

میتھوں ساری دنیا پُچھدی اے

میتھوں ساری دنیا پُچھدی اے کیویں دلبر تیتھوں رُٹھا
 بے جرم سانوں معلوم تِھینداے کہیں چکر چلایا ای پُٹھا
 تیڈے منہ چوں شکوہ سُنڑیا نہیں تونڑے مدت دا وطنوں اُٹھا
 رب جانڑے کِیہ جیا قاتل ھِے جس آڈھے خان نوں کُٹھا

بُکھے رج وی پُوون تاں بُکھے ای راہندن

بُکھے رج وی پُوون تاں بُکھے ای راہندن گل بات بدل نئیں ویندی
نویں کپڑے پا کے شُوھدیاں دِی اوقات بدل نئیں ویندی
 بیلی ٹھگیاں کرن تاں دکھ لگداے کائنات بدل نئیں ویندی
پٹّا سونے دا کتّے دے گل پایاں اُوھدی ذات بدل نئیں ویندی

رُکو رُکو اے عشق اندر مت آنا

رُکو رُکو اے عشق اندر مت آنا 

یہ لو دل اور چلتے بنو 

مولا تیری رضا دے نال رضا میری

مولا تیری رضا دے نال رضا میری آکھیا امام حسینؑ اے
 لختِ جگر فرزند زہرا دا سید صابر امام حسینؑ اے
 پڑھ خنجر ہیٹھ نماز گیا سخی سید امام حسینؑ اے
 بے وس غازی دا در نہ چھڈیں جیہندا وِیر امام حسینؑ اے

میں بہوں سمجھایا اے غربت نوں

 میں بہوں سمجھایا اے غربت نوں ونج در تک کوئی ہور اے
اوہ مار پتھلا بہہ گئی اے جیویں بہہ جاندا کوئی ڈھور اے
ایہنوں ہور کوئی بوہا نہیں دسدا ھِکو میرے نال ای کھور اے
نا بوہے میرے توں اٹھدی اے لایا بے وس ڈاھڈا زور اے

آ غربت بِسْم اللّه جی آیاں

آ غربت بِسْم اللّه جی آیاں  رب لکھے انج نصیب اے
تک غربت مکھ نوں موڑ گئے سبھ رشتے دار قریب اے
میرے گھر سایہ تک غربت دا بانہہ دتی چھوڑ طبیب اے
تائیں غربت بےوس گل لا لئی کہ میرا پیر حسینؓ غریب اے

کل ڈِیگر اس قبرستان دے وچ

کل ڈِیگر اس قبرستان  دے وچ ھِک میت آ دفنائی نِے
میکوں دس مجاور میڈے سجنڑاں دی کیں جا تے قبر بنڑائی نِے
سامی لاہ کے گھر نوں ٹر پئے یا قبر تے دعا پڑھائی نِے
ھِن بے وس دے گل اوہے لیراں یا کفن دی لیر پوائی نِے

آ بِسْم اللّہ جی آیاں

آ بِسْم اللّہ جی آیاں آ مویاں دا مہمان اے
کیں دسیاای راہ میڈی تربت دا کیویں بھل کے تھئی گزران اے
دیکھ کے حالت میں اجڑے دی کیوں ہو بیٹھا حیران اے
جیہڑا قبر بےوس تے فاتحہ پڑھیاای ایہہ وی لکھ تیرا احسان اے

ڈیگر پکھی وی گھراں نوں ول آندن

ڈیگر پکھی وی گھراں نوں ول آندن ھِک میں برباد دا گھر کائی نئیں
گھر مُل لئے لیندن بندے پیدیاں نال میرے کول جو زر کائی نئیں
میں لگدے سمجھ کے کنڈا کھڑکا بہنا اگوں کھلدا کوئی وی در کائی نئیں
رو کے درِاقدس توں پچھ گھیندا رب لائے بےوس نوں پَر کائی نئیں

میکوں شوق تے نہیں چن روون دا

میکوں شوق تے نہیں چن روون دا تیڈے پیار روائے ودا روندا ہاں
جہڑی ہار ڈیوائی وچ غیراں دے  تیڈی ہار روائے ودا روندا ہاں
لج پال ھا جیہڑا اس میکوں غمخوار روائے ودا روندا ہاں
تیڈی یار جدائی بے وس کوں چوداھار روائے ودا روندا ہاں

تیڈی دھوڑ چودھار اے بختاں دی

تیڈی دھوڑ چودھار اے بختاں دی میڈے گھر لائے غربت ڈیرے
رَت نال میری ہتھ رنگ لئے نیں شالا لگنیں بخت ودھیرے
جہندی ٹیک تےتوں ٹردا آویں موہڈے یاد کریندے نہیں میرے
روندا بیٹھا اے بےوس پتن چناں تے جتھے پیر لگے نیں تیرے